همه ی ما ، خُب نه ؛ شاید بیشتر ما دلمون میخواد بعد از مرگمون موندگار بشیم ، فراموش شدن مخصوص برای کسایی که اعتقادی به دنیای بعد از مرگ ندارن درد خیلی بزرگیه . برای مثال خود من واقعاً دلم میخواست مثل مریم میرزاخانی بودم ، یا نه مثل این همه خواننده و نویسنده که آثارشون برای سال های سال باقی می مونه و هیچوقت فراموش نمی شن تازه دوست داشتم محبوب هم بودم ، کیه که بدش بیاد ؟ ولی ولی ولی قسمت دردناک قضیه اینه که من یه معمولیم . و این موضوع خیلی اذیتم میکنه . من از فراموش شدن بعد از مرگم میترسم . دلم میخواست یه مترجمی ، دانشمندی ، نویسنده ای ، رقصنده ای ، بازیگری ، خواننده ای چیزی بودم ؛ برای من معمولی بودن خیلی سخته و حیف که تا آخر عمرم هم یه معمولی می مونم و محکوم به فراموش شدنم .
درباره این سایت